"باران" شعری از محمدرضا سبحانی

قبلِ خوابش یک نفر تنها شد و باران گرفت

در خیالش غرقِ در رویا شد و باران گرفت

خاطراتِ تلخ قبلی آمد و او را ربود

"من چه بدبختم" در او نجوا شد و باران گرفت

در خودش گم شد که شاید عاقبت پیدا شود

شورشی در جانِ او برپا شد و باران گرفت

بقیه شعر در ادامه مطلب  

 

مشکلاتِ شهرِ او آمد گریبانش گرفت

دزدکانه غرقِ در دنیا شد و باران گرفت

کودکی در حالِ گشتن توی سطلِ بازیافت

بازیِ فقرش در آن پیدا شد و باران گرفت

آن امانت هم شده شکلِ خیانت یا دروغ

عشق نه اما هوس معنا شد و باران گرفت

پس به دنبالِ یکی از مردمانِ مهربان

گشت و نه ، آخر بدی پیدا شد و باران گرفت

کس نمیداند چه آمد بر سرِ دریای پیر

اشکِ صد نسلِ بشر دریا شد و باران گرفت

چترِ زیبا را شکست و توی باران ها دوید

او و مومن تر از او ترسا شد و باران گرفت

ابرِ خوش باران صدایش زد که ای نامهربان ...

بی خدا تنها تر از تنها شد و باران گرفت

او کسی که میفرستد رحمتش در اوجِ غم

ابرِ رحمت آمد و غوغا شد و باران گرفت

پس کدامین سو جهانم میرود ، پرسید او

بدتر از بدتر شد و فردا شد و باران گرفت